چغندر لبویی با نام علمی Beta vulgaris گیاهیست دوساله که تحت تاثیر سرمای شدید در سال اول نیز به گل مینشیند. قسمت ضخیم چغندر لبویی در انواع کروی شکل از هیپوکوتیل تشکیل شده است. برگهای چغندر بیضی شکل و بدون بریدگی است. ریشه این گیاه نسبتا عمیق بوده و در مقابل خشکی تا حدی مقاوم است. ماده رنگی چغدر لبویی یک نوع آنتوسیانین به نام بتائین می باشد. طعم تلخ آن مربوط به ساپونین و اسید اگزالیک موجود در آن میباشد.

آب و هوا

چغندر لبویی در هوای ملایم و خک بهتر رشد میکند. هوای گرم سبب میشود که رنگ ریشه به سفیدی گرایش یابد و یا از مقدار قند آن کاسته شود. همچنین در هوای گرم در قسمت قابل خوراکی گیاه حلقه های تاریک و روشن دیده میشود که از بازارپسندی گیاه می کاهد.

خاک

کاشت چغندر لبویی در انواع خاکها امکان پذیر است. ولی زمینهای خیلی سنگین به علت بد فرم شدن ریشه ها و زمینهای خیلی سبک به دلیل عدم نگهداری آب در آن برای کشت این گیاه مناسب نیست. بهترین درجه اسیدیته برای این گیاه بین 6 تا 7 است.

کشت

کشت این گیاه ممکن است به صورت دست پاش یا ردیفی انجام شود. در صورت ردیفی یا نشتی فاصله خطوط کشت 50 تا 60 سانتی متر و فاصله دو بوته در ابتدای کشت 4 تا 5 سانتی متر است.بعد از اینکه جوانه ها، به اندازه 7 سانتی متر بلند شدند، باید نهال ها را تنک کرد

داشت

از کاشت تا برداشت چغندر 12 تا 15 هفته طول میکشد. بعد از کاشت به خوبی بذرها باید آبیاری شوند. در صورت آبیاری مناسب و به موقع ، بعد از 3 تا 5 روز بذرها جوانه می زنند. نهال ها باید به اندازه 8 سانتی متر از هم فاصله داشته باشند. در این صورت ریشه چغندر توسعه پیدا می کند. از دادن آب زیاد به نهال ها باید پرهیز شود. زمین باید کاملا عاری از علف های هرز باشد .

برداشت

برداشت چغندر لبویی زمانی صورت میگیرد که ریشه چغندر به اندازه کافی رشد کرده باشد و قطر آن بین 5 تا 6 سانتی متر برسد.  اگر قطر ریشه بیش از این باشد، خشبی و سخت شده، از کیفیت آن کاسته می شود.اگر برداشت چغندر با تاخیر انجام شود ریشه ها پوک می شوند.